wciąż jest przeźle. miewam sny, w których Jared Leto, były czeski chłopak-hipochondryk, a nawet kuzyn rolnik starają się udowodnić mi, że jestem w jakiś sposób gorsza, słabsza od nich.

przepłakałam wczoraj pół wieczoru. tak strasznie przytłoczył mnie fakt, że mój przyjaciel, a także chłopiec dylematy typu 'czy iść na party/czy brać koks' znajdują w sobotnią noc ważniejszymi niż moje 'czy uczyć się immunologii, chorób serca, chorób mózgu, fibres, firearms, fire czy może pisac 5tysięcznosłowny esej'... tak strasznie zrobiło mi się przykro. aż sie popłakałam. histerycznie. a zaraz po tym poszłam spać. bo płakanie męczy okropnie..
a dziś obudziłam się o 10.58 zmęczona niczym nie wiem co po nie wiem czym, ale generalnie bardzo. i dalej płakałam. okropna niemoc.

chłopiec, żeby mi nie przeszkadzać/wnerwiać pojechał do miasta po jakiś kabel. a ja chciałabym, żeby po prostu był w domu. donosił kawe i głaskał po główce. bo to na prawdę ciężki czas dla mnie. nigdy w czasie egzaminów w UK nie byłam tak zestresowana. nigdy. bo tu jest łatwo, lekko i dość przyjamnie. na prawdę.

tylko, że teraz cała sytuacja nowa... mieszkam z nowym chłopcem-niestudentem, z przyjacielem-ex-studentem, jest to mój ostatni rok, ostatnie egzaminy ever, pracuje full time (jak nigdy dotąd podczas sesji) no i chciałabym dostać się na master's programme. wszystko na raz + PMS + otyłość + tęsknota za domem + piękna pogoda = chcę umrzeć.
serio. mam 4dni. kurwa.
przepraszam, ale jest źle. cały świat przeciwko mnie. tenże cholerny świat, co miał się wczoraj skończyć. damn.