po najgorszym przerażającym śnie o egzaminie przyszedł jakiś najgorszy dzień drażliwości, depresji i strachu.
a potem jeszcze, przed samym zamknieciem, weszły trzy stoliki ludzi spragnionych japońskich speciałów, w związku z czym chłopiec, który wspaniałomyślnie przyszedł po mnie do pracki, musiał czekać z godzinę w pubie obok, gdzie atakowały go podstarzałe irlandki i hinduski barman. ogólnie dzień-kwas.
a po skończonej katordze romantyczne ciepłe piwo z puszki na ławeczce przy katedrze St. Paul's. to mi humor poprawiło. nieco.

a dziś koniec świata. oczekuję z niecierpliwością. i liczę, że świat powróci (wraz ze mną) 28go maja, już po egzaminach i wszystko będzie dobrze. kwiatki, ptaszki, rybki w akwarium. amen.







edit
no i siedza w salonie i sie chichraja (z ta kolezanka kolegi, co to nikt jej nie zna a przyjechala na 5 dni). i jak ja mam sie uczyc. zero wyrozumienia. a zaraz jak skoncze egz wszyscy znikaja gdzies na dlugie tygodnie. sprawiedliwosc. taaa... empatia.