siedze w samolocie do Londynu. boje sie. pierwszy raz w zyciu mam w sobie taki strach. zawsze wyjeżdżając z domu mam wrażenie jakbym zostawiala tam wszystkich na jakas ciężka pastwę losu. jakby po moim wyjeździe miało sie stać cos bardzo złego.. nie wiem na ile to moje paranoje a na ile faktycznie cos sie dzieje.. nikt mi nic nie mowi. jeki, steki, wzdychanie ale kiedy pytam mówią, ze wszystko jest w porządku. babcia coraz słabsza, niby nic jej nie jest, ale widać, ze nie ma juz sił.. boje sie i martwie o nią. boje sie i martwie o rodziców. siedzą sami na wiosce odległej nieco od reszty rodziny.. tęsknią za mna. nie maja nikogo i nic innego. nie chca miec. wciaz nie rozumiem dlaczego wyprowadzili sie z rodzinnej miejscowości.. przynajmniej nie byliby sami. moze i tęsknota za jedynym dzieckiem byłaby lżejsza do zniesienia. mam wrażenie, ze to jakies ich skłonności autodestrukcyjne, ze jak nie moga miec mnie, nie chca miec nikogo.. a ja, nawet gdybym była w polsce, nie mieszkała bym przecież w domu obok, nie jezdzilabym do nich duzo częściej niz teraz.. pewnie tylko nie pozwolilabym im wyprowadzić sie tam, gdzie teraz mieszkają.
wizyty tam nie są tez łatwe dla mnie. cieszę sie, ze zobaczę rodziców, wiem, ze oni bedą sie cieszyli.. przez dwa dni, a potem zaczynaja mnie traktować jakbym miała znow 6lat.. tak
mam sie ubrać, tak uczesac, isc do kościoła, do spowiedzi.. nie pomagają rozmowy, musze zacisnąć zeby i godzić sie na wszystko. zeby nie bylo awantur, płaczu i zeby miec jakotaki spokój. ich dom jest obcym domem dla mnie, w wiosce nie znam i nie poznam raczej nikogo, z wioski jeden autobus do gdanska, do gdyni podróż zajmuje godziny.. jeżdżę tylko do
nich. nie spotykam sie z nikim, nigdzie nie wychodze.. i tylko siedze tam o martwie sie. mam wrażenie, ze wszyscy są umierający. czesto taka panuje atmosfera. nie wiem czy ma to wzbudzić we mnie strach czy współczucie, czy chca mnie tym do polski ściągnąć, do nich, zeby przy nich siedziec na wsi i marnować jakiekolwiek szanse na normalne zycie i moze
jakas karierę zawodowa? kiedy mowie o tym, mówią ze nie, ze mam sie uczyc, ze lepsza praca za granica, ze rozumia, chca mojego szczęścia i powodzenia.. a potem 2dni przed wyjazdem płacz, bóle serca, rozmowy o ciężkich chorobach, umieraniu, testamentach..
boje sie odbierać telefon. od zawsze, od małego. boje sie złych wieści. mam straszne sny o strasznych rzeczach, nie moge skupic sie na niczym.. jak dluzej nie ma mnie w domu troche o tym zapominam. najgorszy jest pierwszy tydzien po powrocie do UK. nie wiem czy da sie ta sytuacje rozwiązać, reszta rodziny tez jest bezradna.. nie da sie do nich dotrzeć. ich miłość zezre od srodka i ich i mnie... trudno jest wracać i wyjeżdżać z "domu".
i jebany blachor cała drogę kopie w mój fotel.